Siz çok mu geçimsizsiniz, ‘O Hayat Benim’den sonra öyle bir algı oluştu bende.  
Allaha şükürler olsun bugün bu röportaja gelirken babam yaşında biri arabanın camını tıklatıp "Yeşim Abla, diziden çıktın, çok üzüldük” dedi. "Senin kalbini kırdılar ama biz çok dua ettik sana ailecek ne olur sen üzülme” dedi. Ben inatla konuşmasam da seyirci neyin ne olduğunu hissediyor. O yüzden benim bir şey söylememe hacet yok, konuşmadım, konuşmayacağım!

Şundan dolayı söylüyorum, keşke doğruyu söyleseniz mesele de kapansa, aslında insanların sizin hakkınızda ürettiği bir sürü şey bitse gitse. 
Ben o üretilen şeyin seyircide bir karşılık bulduğunu düşünmüyorum! Benim Instagram hesabım açık, Twitter’ım açık, yazdıklarım açık açık ortada, izleyici yorumları ortada, o işin içindeki sette olan herkes de ortada, herkesin söyledikleri de ortada bana oyle bir reaksiyon gelmedi! 
Benim okuduğum okul belli, Dokuz Eylül Güzel Sanatlar Fakültesi. Alman disipliniyle davranılan, meşhur olmanın ayıp olduğu bir okul.

O da ne saçma! İnsan oyuncu olmak için okuyor ama meşhur olmak ayıp.
Bizim dönemimizde özellikle öyleydi Radikal, Cumhuriyet oyunlardan sonra röportaja geldiğinde biz "Estağfurullah hoca var burada” diye yönetmene dönerdik, tek kelime konuşmazdık. Bize öyle bir adap öğretildi onun dışında da set işçisiyle oturup yemek yiyen ulaştırmanın bayram tebriği ile yazıp çizen bir insanım ben, hiçbir zaman tırnak içinde olmam gerektiğini söyledikleri ‘star’ olmadım, olmayacağım da!

Türkiye’de çok az var o zaman?
Evet çok az var çünkü biz şöhret yönetimi bilmiyoruz biz birden bire çok para kazanınca, bunu tüm sektör için söylüyorum sadece oyuncular için söylemiyorum, o çok parayı harcayacak kültürümüz yoksa o parayı dağıtabiliyoruz, sapıtabiliyoruz.

Ama mesela Türkiye’de şöhretini çok iyi yöneten insanlar da var bence.
Elbette var. Türkan Şoray bunun muhteşem örneklerinden biri. Şöyle bir şey var, bir dizi de başrol oynuyor çocuğumuz veya kızımız, bir tane daha iş yapıyor aman çok şahane. Üç senenin sonunda, şimdi 20 yaşında giriyorlar bu sektöre, 25-26 yaşlarına geldiğinde yüz düşmeye başlıyor biliyorsunuz. Onların arasından benim hedefim minimum 30 sene reel set hayatı yapan ve üstüne başrol koyulan insanlar yetiştirmek. Kimlerden bahsediyorum Mehmet Aslantuğ’dan bahsediyorum, işte Türkan Şoray’dan, Erdal Özyağcılar’dan bahsediyorum. Çünkü güzellikle bir yere kadar geliyorsunuz, bir yerden sonra sektör sizi yalayıp yutuyor.

Ama güzelliğiyle senelerce ekmek yiyen insanlar var.
Yok ya!

Var, onlarca kişi sayabiliriz. 
Yani işte orada da şunu sormak lazım, belirleyicimiz ne?

Senelerce güzel olduğu için başrol oynayan, senelerce bu piyasadan para kazanan, belki de sizin kazandığınızın üç katını dört katını kazanan insanlar var.
Yok canım ben de fena kazanmıyorum şimdi.

Ben bölüm başı 75 bin liraya oynayan oyuncu biliyorum.
Ben de biliyorum ama dizi tutuyor mu bir de onu düşünmek lazım.

Valla şahane alıyor o parayı…
Diyorsanız bu insan sadece güzel olduğu için 75 bin lira alıyor. Ben tanımıyorum,  ismini öğrenmek isterim. 30 senelik bir başarıyı sürdürmek için gerçekten halkın gözünde ve gönlünde starlık gerekiyor. Yoksa dizinin pompalamasıyla, iyi yapılan bir PR çalışmasıyla rüzgârınız bir süre eser sonra düşer! Benim dediğim yerden bu mesleğe bakıyorsanız o zaman uzun vadeli başarıdan söz edebiliriz. Türkiye’de çok karıştırılmaya başlandı. Şöhretten bahsedilen nedir? Herkesin bizden bahsetmesi mi? Eğer buysa bunun çok kolay yolları var!

Türkiye’de ‘magazin starı’ diye bir şey var mı?
Tabii ki var. Dünyanın her yerinde var. Bence şahane. Ayrıca bizim atölyenin noktalarından biri Atölye 1314, temiz magazin yani neyi kast ediyoruz…

Oyuncunun çok fazla kendi kimliğiyle magazin basınında ya da basında yer alması inandırıcılığını öldüren bir şey mi? 
Valla o konu da yine şuna bağlı; bence dünyada bunun teorileri de var PR şirketlerinde bunu görüyoruz. Starlar üçe ayrılır. Politik star, sansasyonel star, bir de temiz star. Bununla seçtiğiniz hedef bu yolda nasıl yürümeniz gerektiğini gösteriyor. Mesela Madonna altı ayda bir sansasyonel bir şey yapmak zorunda çünkü kadının çıkışı skandal üzerine kurulu. Dolayısıyla bu bir seçim. Orada aktör adayının hangi koldan yürüyeceğini seçmesi ve hayatını buna göre organize etmesi gerekiyor.

Peki bu piyasaya girip kötü oyuncu olup, ölen insanlar var… 
Ee mutlaka ama onların da kötü oyuncu olduğunu söylüyorsunuz mesela. Onlar bir efsane olmuyor. Yani kötü doktor da var kötü bakkal da var. Bu sektörde de işini kötü yapan eksik yapan bir sürü insan var yani. Bizim hedefimiz onlardan olmamak.

İnsanı görünce "Bundan oyuncu olur” diyor musunuz?
Yok, ben herkesten oyuncu olabilir diyorum. Adamda ışık, disiplin, çalışkanlık ve aşk varsa, bu dört şey varsa herkesten oyuncu olabilir. Çünkü hepimiz ağlıyoruz, hepimiz gülüyoruz. Bunun kamera önündeki matematiği ve tekniklerini öğrenmekte bir süreç. O süreci geçiriyorsanız eğer siz de oyuncu olabilirsiniz.

Bir dizi starının evinde televizyon olmaması ne saçmaymış!
Ben hayatımda verdiğim en doğru kararlardan biri olduğunu düşünüyorum.
Niye televizyon yok evinizde, onun bir popüler kültür aracı olarak gördüğünüz için mi? Üstelik paranızı oradan kazanıyorsunuz!
Hayır popüler kültüre bayılıyorum. Benim popüler kültürle ve magazinle aşk ilişkim var, çok seviyorum. Ama kendi seçtiğim saatlerde kendi sınırlarım içinde olmasını tercih ediyorum.

Oyuncu olarak atıyorum, şu anda herkes ‘Paramparça’nın Keriman’ını konuşuyor mesela, merak etmez misiniz Keriman’ı? 
Hayır canım, ‘Behzat Ç.’ fanıydım mesela. Açık yüreklilikle söyleyeyim. Onu televizyonda, mesela arkadaşımın evinde gördüğümde "Aman kalsın” diyordum. Çok sevdiğim bir iş olduğunda bakıyorum. Öyle "Aman televizyon seyretmiyorum” ukalalığı değil bu.

Gezi olaylarına inanıyorsunuz yani?
Gezi olaylarının siyasetçilere çok ciddi bir mesaj verdiğini düşünüyorum. Bu kuşakla iletişim kurmayı beceremediler. Hâlâ da beceremiyorlar, çünkü dili bilmiyorlar. Fakat şunu da kabul etmek lazım ki bu kuşak bizden çok daha ilerde. Ve onlardan gerçekten öğreneceğimiz çok şey var. Çünkü çok daha demokratikler, çok daha açık fikirliler. Şiddete meyilleri bizim gibi değil. Şiddetle ilgilenmiyorlar ve bu dünyayla ilgili bizim bencilce kaygılarımızın dışından bir yerden sorumluluk duygusuyla kaygı duyuyorlar ve öz değerleri bizden çok daha yüksek. O anlamda da onların getireceği onların yapacağı oluşumlara ve siyasete şu an ki var olan şeylerden daha çok güveniyorum ve  bir an öncede bunun olmasını dilerim.

Mesela çok sevdiğiniz bir rol geldi, bir de bir oyuncu, "Hiç oynanamam” dediğiniz biri var mı?
Set saygısı olmayan, set ahlakı olmayanla sete çıkmam

Ama bunu bilemezsiniz…
Yok biliyorsunuz. İki telefonunuza bakıyor gerçekten.

Mesela "Şu gelirse oynamam” dediğiniz insanlar var mı? 
Şimdiye kadar "Şununla oynamam” dediğim hiç kimse olmadı.

Demek ki Türkiye’de tüm oyuncuların set ahlakı var. 
Olmasını umuyoruz diyelim! Birden şöhret olan çocukların şaşırma hikâyelerini çok duyuyoruz ama onlar da sete geldiklerinde, orada bir ustaları varsa gerekli ikazlar yapıldıktan sonra anında toparlıyorlar tabii.