Markası ‘Nordmende’ olan cihazın bir an önce açılmasını istiyor, babam anteni falan biraz da acemice kurmaya çalışırken sabırsızlığın uç noktasında bekliyorduk.  O zamana kadar sadece bir kez izlemiştim bu sihirli cihazı. Bir ilkokul arkadaşımın evinde, gıptayla,  aya ilk ayak basan astronot Neil Armstrong'u ve hemen arkasından ‘Midas’ın Kulakları’ adlı televizyon oyununa bakarken büyülenmiş gibiydi.  

Şimdi televizyon denilen cihaz var ve çalışmıyor. Bir taraftan kan ter içinde kalan babama sanki almakla suç işlemiş gibi " çabuk, çabuk" diye ses tonumuzla serzenişte bulunuyorduk. Heyecan içindeki annem ve dört erkek çocuk aralıksız duvardaki saate bakıyor, babam ise biraz sinirli olarak uğraşıyordu.

Sinema tutkunluğum o gecede yine depreşmişti. Geceye doğru başlayacak bir korku filmini kaçırmak düşüncesi bile üzüyordu beni. Son dönemlerinde bu tarz filmlere yönelen John Crawford adlı ünlü kadın oyuncunun ‘Deli Gömleği’ adlı filmine az bir süre kalmıştı.  

Babam sonunda başardı, bizler bir derin "oh" çektik ve daha sonraki yıllarda yaşantımızın önemli bölümünü çalacak olan televizyonumuza tam anlamıyla kavuşuverdik. "Televizyonunuzu kapatmayı unutmayın" yazısını görene kadar başından ayrılmıyorduk meretin. Ve televizyon asıl itibariyle yerli ve yabancı dizilerle bizi avucuna aldı. Renkli döneme geçinceye kadar siyah beyaz ama hayal gücünü körükleyen bir dünyaya taşıyordu bizi. Diziler sayesinde polisiyeden bilim kurguya, romantizmden entrikaya kadar her alanda gezinmeye ve öğrenmeye başladık. 

Her dizi, herşeyden önce kendisi için bestelenen müziğiyle bizi kendine alıştırıyordu. 'Uzay Yolu'nun dinleyeni galaksinin uçlarına Atılgan'la taşıyan bestesi mükemmeldi. Baretta'nın Quincy Jones yaratıcılığıyla ortaya çıkarılan caz ezgileriyle dolu ritmik bestesi de o tatlı sert polisiyeye çok uygun düşüyordu.