"Ben bir anıyım, diye düşündüm, ben bir hayaletim. Bir yabancı, bir göçmen, bir geçici işçi, bir mülteci, ucube, zavallı, öteki, sürgün, göçebe, esir, köle, hükümlü, evsiz, kaçak neye benzer? Sınırlar ortadan kalkmış. Maske, kimliğin gizli yüzü. Hiçbir yere ait olmayan, hiçbir zamana ve aşka. Kimliğini, kök salma yetisini kaybetmiş bir göçebe, kırık bir hafıza, yoklukta bir varoluş, yuvası hareket eden bir tren, bir uçak. Bir sürgün, bir uzay kapsülünün içindeki köpeğe ya da astronota benzer, aslında astronottan daha çok bir köpek gibidir, çünkü köpeği geri getirmek için asla bir çaba harcanmaz.”

PEN International’ın daveti üzerine, iki yazar, kadın yazarın Karaçam Ormanı’ndaki evinde bir araya gelir. Cezaevi, sürgün, göç gibi kapatılma ve cezalandırma deneyimlerinin ardından ıssız bir orman köyünde buluşan bu iki yazarın diyaloğu, bir yazarın devlet ve toplum eliyle adım adım sessizleştirilmesinin ve Karaçam Ormanı’nın ıssızlığında, kendi sesini kaybedişinin hikâyesiyle çakışır.

Fatih Balkış dördüncü romanında zihnin karanlık ormanında ve şiddetin kör coğrafyasında okuru felsefi ve edebi bir yolculuğa çıkarıyor. Karaçam Ormanı’nda yankılanan çığlığı duymak isteyenler için...