Pınar Altuğ röportaj| Birleşik Basın
İNSANLAR NEGATİF OLMA DERDİNDE
Instagram ve Twitter'ın hayatımıza kattığı şeylerden bir tanesi de bu.
Evet, yani şunu görmeye başladım: İnsanlar illa ki negatif olma derdinde. Çok üzgünüm çünkü bu bir mutsuzluk göstergesi. Gerçekten bu kadar mutsuzsak çok yazık. Çünkü hayata bir kere geliyoruz, bu kadar negatiflik, bu kadar mutsuzluk çok kötü. Diyelim ki sizin fotoğrafınızın altına yorum yaptım ve "Bugün ne kadar hoş görünüyorsun" dedim. "Yalaka" damgası yiyorum. Neden yani, beğenemez miyim? Beğendiğimi dile getiremez miyim? Nasıl bir çıkarım olabilir bundan benim?
Ama dışarıdan herkes popüler kültürün içindeki insanları çok plancı, çıkarcı, menfaati için çalışan insanlar gibi görüyor nedense.
Görsünler. Biz gerçekten ne olduğumuzu biliyorsak önemli değil. Zamanla anlaşılıyor çünkü. Yani biri bana "Elin çirkin" dedi diye ben kendimi eve kapatıp ağlamıyorum. Güzel olması gibi bir iddiam da yok. Ben sosyal medyayı aktif de kullanan biriyim.
Twitter'ı eskiden ben çok kullanıyordunuz. Ama şimdi daha az kullanıyorsunuz.
Evet. Sırf yazmış olmak için yazılan şeylerden çok sıkılıyorum. Bu kadar internet kullanıyorlar, bir şey hakkında yorum yaparken onun ne olduğuna bakmıyor olmaları çok sıkıcı. Bir tık, ne demiş burada diye bak. Bu negatiflikten sıkıldım. Şöyle bir şey oluyor orada, birileri kan yardımı istiyor ve sen retweet yapıyorsun. Oradan bir tanesi diyor ki "Ben seni görmek için sayfanı takip ediyorum kan anonslarını görmek için takip etmiyorum." En çok da nerede sinirleniyorum biliyor musun? Mesela küçücük bir bebek için yardım istiyoruz. Çünkü bana hep "Sen niye yardım etmiyorsun" diyorlar. Keşke herkese yetişebilsem, keşke o kadar param olsa. Ama böyle bir şey mümkün değil. Dolayısıyla elimden geldiği kadar destek de vermeye çalışıyorlar. Ben orada küçük bir çocuğun canı için uğraşırken orada satılan kurabiyeyi görmek istemiyorum. Geçen bir arkadaşımın tanıdığı için kan arıyorduk. Ertesi güne kadar bulunması gereken bir kan, zor bulunan bir kan. Ben altında senin keçeden yapılmış masa örtülerini görmesem de olur. "Kedimi kaybettim, benim canım çok acıyor" neden orada paylaşıyorsun? Bazen söylemek insanın acısını azaltıyor. Bir haykırış şekli. Sen bunun altına buzdolabı süsü satmayı ver yani. Bu benim bakış açım. Rahatsız olduğum içinde yok ediyorum onları. >
Pınar Altuğ röportaj
Instagram ve Twitter'ın hayatımıza kattığı şeylerden bir tanesi de bu.
Evet, yani şunu görmeye başladım: İnsanlar illa ki negatif olma derdinde. Çok üzgünüm çünkü bu bir mutsuzluk göstergesi. Gerçekten bu kadar mutsuzsak çok yazık. Çünkü hayata bir kere geliyoruz, bu kadar negatiflik, bu kadar mutsuzluk çok kötü. Diyelim ki sizin fotoğrafınızın altına yorum yaptım ve "Bugün ne kadar hoş görünüyorsun" dedim. "Yalaka" damgası yiyorum. Neden yani, beğenemez miyim? Beğendiğimi dile getiremez miyim? Nasıl bir çıkarım olabilir bundan benim?
Ama dışarıdan herkes popüler kültürün içindeki insanları çok plancı, çıkarcı, menfaati için çalışan insanlar gibi görüyor nedense.
Görsünler. Biz gerçekten ne olduğumuzu biliyorsak önemli değil. Zamanla anlaşılıyor çünkü. Yani biri bana "Elin çirkin" dedi diye ben kendimi eve kapatıp ağlamıyorum. Güzel olması gibi bir iddiam da yok. Ben sosyal medyayı aktif de kullanan biriyim.
Twitter'ı eskiden ben çok kullanıyordunuz. Ama şimdi daha az kullanıyorsunuz.
Evet. Sırf yazmış olmak için yazılan şeylerden çok sıkılıyorum. Bu kadar internet kullanıyorlar, bir şey hakkında yorum yaparken onun ne olduğuna bakmıyor olmaları çok sıkıcı. Bir tık, ne demiş burada diye bak. Bu negatiflikten sıkıldım. Şöyle bir şey oluyor orada, birileri kan yardımı istiyor ve sen retweet yapıyorsun. Oradan bir tanesi diyor ki "Ben seni görmek için sayfanı takip ediyorum kan anonslarını görmek için takip etmiyorum." En çok da nerede sinirleniyorum biliyor musun? Mesela küçücük bir bebek için yardım istiyoruz. Çünkü bana hep "Sen niye yardım etmiyorsun" diyorlar. Keşke herkese yetişebilsem, keşke o kadar param olsa. Ama böyle bir şey mümkün değil. Dolayısıyla elimden geldiği kadar destek de vermeye çalışıyorlar. Ben orada küçük bir çocuğun canı için uğraşırken orada satılan kurabiyeyi görmek istemiyorum. Geçen bir arkadaşımın tanıdığı için kan arıyorduk. Ertesi güne kadar bulunması gereken bir kan, zor bulunan bir kan. Ben altında senin keçeden yapılmış masa örtülerini görmesem de olur. "Kedimi kaybettim, benim canım çok acıyor" neden orada paylaşıyorsun? Bazen söylemek insanın acısını azaltıyor. Bir haykırış şekli. Sen bunun altına buzdolabı süsü satmayı ver yani. Bu benim bakış açım. Rahatsız olduğum içinde yok ediyorum onları. >