7 Haziran’da AKP hayal kırıklığı, yanısıra şaşkınlık yaşadı. Yüzde 48’lerde görülen oy oranı ortalamasının gerilese bile 45 sınırında duracağı, bunun da tek başına hükümet kurmaya yetecek sayıda sandalye getireceğine inanılmıştı ama beklenmen olmadı.

Fatura konusunda kafalar net değil kuşkusuz.. İçten içe kayıpların Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın çok fazla müdahil görünmesinden kaynaklandığını düşünen de var; Ahmet Davutoğlu’nun yetersiz kaldığını Erdoğan’ı taklit etmeye çalışmasının geri teptiğini düşünen de.. Keza yenilgiyi  listelerin tepeden tırnağa yanlış tanzim edildiğine bağlayan da… İstanbul gibi en kalabalık Kürt kökenli nüfusun yaşadığı yerde listelere Kürt  bir aday koymayı  akıl edemeyen ( Mehmet Metiner  hariç ) merkez, bir bakıma çıkacak sonucu göze almış sayılabilir.. Başka illerde de durum pek farklı değil… Gönderildikleri illerde tepki duyulan yerelle münasebeti kopuk veya  sınırlı adaylara tepkinin bu sonucun ortaya çıkmasında etkili olduğu su götürmez…Tabiii seçim ittifakı için Ak Parti’nin kapısını çalan Saadet ve Büyük Birlik partilerini geri çevirmenin yüzde 2,5 oya dolayısıyla tek başına hükümet kurmaya yetecek sandalyeye  malolduğu da.. 

Ancak tabloyu sadece bunlara bağlamak kolay değil..

Seçmen kitlesi yolsuzluk iddialarının havalarda uçuştuğu günden başlayarak rahatsız.. Milyonluk saatler, ayakkabı kutularına saklanan paralar v.s. herkes kadar Ak Partili seçmenin de içini kararttı.. Söz konusu bakanların yargıdan kurtarılması, cumhurbaşkanlığı için yapılan yeni yerleşkenin başlattığı ‘saray’ tartışması v.s 

Gerek yerel seçim  sürecinde gerekse halkın sevdiği bir lider olan Tayyip Erdoğan’a sahip çıkma duygusunun ağır bastığı cumhurbaşkanlığı seçimi sürecinde sandığa yansımayan rahatsızlık genel seçimde sonucu belirledi…  Ak Partili seçmenin küçük de olsa bir kısmı, içine sinmese de MHP’ye HDP’ye, Saadet’e yöneldi..