- Senaryo, yönetmen, sanat ve görüntü yönetmenliğinde ödüllere adayız bence... En iyi kadında da iddiamız var.

- Leyla kendini geliştiren, konsantrasyona önem veren, dikkatli, oyunculuğunu sorgulayan biri. İlk başta daha yıldız isimlerle çalışmayı planladık. Ancak sonra bu filmde oynayacak kişinin filmle yıldızlaşmasına karar verdik. O yüzden ünlü biri yerine gelecek vaat eden bir ismi tercih ettik. Sonuçta istediğimiz oldu. 

   

- Filmi izleyenler gişesinin bol olacağını söylüyor. Bu beni çok sevindiriyor. Çünkü önümde senaryosu hazır ama yüksek maliyetli bir filmim daha var. Adı "Ağlamak Yok”. Eğer iyi bir gişe olursa "Ağlamak Yok”un önü hemen açılacak. Bir de tabii ki "Hücreler” adlı büyük prodüksiyonlu tiyatro projem var. Yapmayı planladığım diğer proje ise "Sonra radyo, sonra oratoryo, sonra çıkmaz sokak”...

- Seyirciyle ilişkisi çok yüksek bir film diyebiliriz. Kendi dünyasında kaybolmayan, seyircinin ruh dünyasını çok önemseyen bir film. Bunu yaparken de ucuzluğa kaçmayan, hikayesi özgün olan bir yapım. Hollywood’da gördüğümüz romantik komediler tadında. Benim rolümü Hugh Grant, Leyla’nınkini Cameron Diaz oynuyor diye düşünün. "İçimdeki Ses” özgün, samimi bir İstanbul filmi.

 

- Evet, oynadığım karakter benim biraz da. Kendi içimdeki kargaşayla ilgili bir film; "Acaba ben nasıl bir karakterim” diye sorguluyorum. Gelgitler yaşayan, dünya güzeli bir sevgilisi olan ama buna inanamayan biri. Aslında bu karakteri "O Hikayedeki Mal Benim” adlı gösterimde tarif ediyordum. O zamanlar çok düşünmüştüm bu karakteri sinemaya nasıl uyarlayabilirim diye. Sonunda buldum ve uyguladım.

- Bu her zaman var. Bir kız benimle ilgilendiğinde "Allah Allah” gibi bir durumum oluyor. Bu bende bir güvensizlik de yaratıyor. Bence çok beğenilecek biri değilim, avantajım ünlü biri olmam. Ben kendimi beğenmem. Vücudumu görmekten nefret ederim. Şunu diyesim var hep: "Bıktım usandım kendimden!”

- Kesinlikle öyle. Küçükken şişkoydum. Bir gün yakın arkadaşım Tipitip’le okulun camlarını indirdik. Okulun hademesi peşimize düştü. Tipitip zayıf, kaçtı gitti. Ben dombiliydim, yakalandım. Kendimi beğenmem. Bir yere girdiğimde kapıya yakın otururum. Konuşma izni olmadan asla konuşmam. Sus pus hayal kurarım kendi kendime. Herkesin kendi alanı var. O alana girip rahatsızlık vermek istemem. Ama bana karşı taraftan bir talep varsa bu fırsatı iyi değerlendiririm. Bir başkasıyla yakın iletişim kurmak demek hem mesleğim anlamında hem de oluşumumla ilgili bilgi verme açısından çok önemli. Dertleşmek için beni arayan olur ama ben birini arayamam. 

- Televizyonu bırakıyorum. Yıllarca şunu sordum: "Ne zaman özgür olacağım?” Çünkü dizi demek başkalarının programını uygulamak demek. O programı ben 20 senedir uyguluyorum. Televizyon bizim için okul gibi oldu; biz özel televizyon çocuklarıyız. Buranın mezun verme zamanı geldi. "Artık mezun oldum, sinema ve tiyatro yapmalıyım, öğrendiklerimi bu alanda hayata geçirmeliyim” psikolojisindeyim aslında. Televizyona veda zamanı geldi. Aileme karşı sorumluluklarımı da yerine getirdim.

- Hayır, kesinlikle yapmazdım. Feraha ermek için ödemem gereken bir bedeldi. Günlerdir zihnimde özgürlüğün partisini veriyorum. Senaryolarımı büyük bir anksiyeteyle yazıyordum. "Vavien”i "Avrupa Yakası”nda oynarken, "İçimdeki Ses”i "Galip Derviş”teyken yazdım. Şimdi artık rahat yazabilirim, zamanım bol.

- Çalışmayacağım demiyorum. Giderlerimi düşüreceğim, küçük bir eve taşınacağım. Zaten pahalı bir hayat yaşamıyorum. Kendime "Ben neden bu kadar para kazanıyorum?” diye soruyorum. Niye bu kadar çalışayım ki, biriktirsem ne olacak? Artık kendi hayallerimi gerçekleştirmek, filmlerimi, tiyatroyla ilgili projelerimi yapmak istiyorum. Sinema ve tiyatro senaristliği üzerine yoğunlaşacağım. 

- Hayatıma öyle bir kadın girer ki onunla evlenip çocuk yapmak isterim. Bu kadınla ilgili bir durum. Ben istesem istemesem ne olur ki? Zaten o kadını bulamamışım.

Hiçbir eyleme katılmadım hayatım boyunca. "Şov yapıyor, kameralara çıkmak istiyor, reklam yapıyor” denilmesinden çok korktum. Ama Gezi’de gördüğüm şuydu... Yeni nesil cin gibi yetişti ama memnuniyetsiz. Mezun olduktan sonra hayal ettikleri hayata, pozisyona ulaşamadılar. Aslında Gezi, hükümete karşı bir eylem değildi. Neden bizim hayal ettiğimiz ülkeyi bize vermiyorsunuz öfkesiydi. Hayallerini gerçekleştirmeyenlerin sisteme isyanıydı. İşte o çocukların öfkesiydi Gezi eylemleri.

 

- Benim 30’a yakın yeğenim var. Bu bende sinir yapıyor. Gelecekleri ne olacak diye düşünmek insanı ürkütüyor. Ama artık onların hayatı da yoluna girdi. Bu kadar dert etmeme gerek yokmuş. 

- İlişki yaşarken "Bu kadın çok güzel, onunla hayatımı yaşarım” gibi düşünceleri hiç umursamadım. Düşünceler benim için hep ikinci plandadır ilişkilerde. Önemli olan duygular. Mesela onu hep görmek istiyor muyum, bu önemli. Birbirimizi gördüğümüzde yüreğimiz pır pır etmeli ki adı ilişki olsun. 

- Yaşadığım zamanlar oldu. Çok kolaylıkla ilişki yaşayabilen biri değilim. "Birine aşık olsam keşke” diye kendime kızarım. Nesini sorguluyorsun, hemen aşık ol mesela. Ama kendimi karşımdakinden hemen soğuturum. Bu konuda çok becerikliyim. Senarist olduğum için ileriyi kurgulamak gibi aptal bir düşüncem var. Ve bu huyumdan kurtulamıyorum. Ters bir bakışın ileride neye dönüşebileceğini kestirebiliyorum. "Şimdi bu kızsa kafamı şöyle kırar” diye düşünürüm mesela. Çok sorun seven biri değilim. En küçük bir kaba davranış aylarca sürecek kadar büyük bir travma yaratıyor. Olayları çok büyütüyorum. Çok çabuk kalbim kırıldığı için büyük yıkımlar yaşıyorum. 

- Bir aşık gibi...

 

Yabancı dil bilmediğim için yurtdışına pek çıkmıyorum. Dil öğrenmek için gidebilirim. Kendimi geliştirmek istiyorum. Gelecekte yönetmenlik yapabilirim, bununla ilgili araştırmalarımı derinleştirebilirim. 

Olgunluk dönemine girdiğimi düşünüyorum. Tüketmeyi bırakıp kendimi doldurma, yenileme ve yeni bir dünyaya geçiş yapma vaktim geldi. 

Sağlığıma dikkat ediyorum. Kendimi yıpratacak bir hayat biçiminden sıyrılmaya karar verdim. 

2005 yılında tek kişilik gösterilere başlamıştım, tüm salonu eğlendirdikten sonra sabaha kadar uyuyamıyordum. O adrenalin kafası uzun süre devam etti. Artık kendimi sakinleştirmek, daha huzurlu olmak istiyorum.

 

Yerli dizi sektörü, dünyada Amerika’dan sonra ikinci sırada yer alıyor. Türkiye’deki hiçbir sektör dünya sıralamasında ilk beşte değil. Bu çok önemli bir başarı. Ama maalesef bu başarısını iyi kullanmıyor. Birinci sorun dizilerin uzunluğu. Ben mesela beğenmediğim bir sahneyi tekrar çekelim diyemiyorum. Çünkü zamanımız çok az. Bu da kaliteyi düşürüyor. Bizim işimizde en pahalı şey zamandır. İkinci sorun kendi hikayelerimizi yapmamamız. Yurtdışında en merak edilen konu bizim kendi hikayelerimiz.