Dünya nüfusu sürekli artıyor. Tarım sektörü bu nüfusu beslemek için büyük bir baskı altında. Ayrıca modern tarımın sürdürülebilir ve doğa ile uyumlu olup olmaması sorununu gözetmek gerekiyor. Yoksa çevreye giderilemez ölçüde hasar verip bugünkü gıda sorununu gelecekte çok daha ağır yaşamak zorunda kalabilir insanlık.

Bu sorunları anlamak için geçmişe dönüp bakmak, eskiden tarımın nasıl yapıldığını anlamak gerekiyor.

10 bin yıl önceki ilk kentler tarım alanlarına yakındı. Kent nüfusunu besleyecek tarım ürünlerine ihtiyaç vardı.

Ortadoğu’da ilk buğday 11 bin yıl önce Türkiye’nin güneydoğusunda ekilmişti. Tarım hızla bu bölgede yayıldı. Ur, Ninova, Eriha, Babil gibi antik kentler bu tarım alanlarının yanına kurulmuş ve uyum halinde gelişmişti. Fakat buna rağmen zamanla yıkıldılar. Kuraklık nedeniyle tek ürüne dayalı tarımdan sonuç alınamayınca, sulama kanallarıyla Ortadoğu’nun ilk tarım devriminin sonu gelmişti. Tek sağlam kalan Nil nehri sayesinde Mısır olmuştu.

Bugünkü şehirler ise farklı sorunlarla karşı karşıya. Kentleşme hızı aynı şekilde devam ederse şehir nüfusu kaldırılamaz ölçüde artacak, konut, gıda ve içme suyu sıkıntısı daha da kötüye gidebilecektir.

Fakat bu sorunların ortaya çıkması kaçınılmaz değildir. Birçok kentte tarımla ilişki yeniden kuruluyor. Son 10 yıldır insanların kendilerine yakın kaynaklardan gelen ürünlere ilgi ve şehir çiftliklerinin sayısı giderek artıyor.

Şehirlerdeki tarımsal projeler arasında çatı bahçeleri ve çatı seraları, boş arazilerin tarım için kullanılması ve boş bina ve depoların dikey çiftlikler olarak kullanımı var. Bu projelerin tümü şehirlerde gıda ürünleri yetiştirmenin olanaklı olduğunu gösteriyor.

Arizona’da 1,3 km2’lik bir alanda hidroponik, kapalı mekan tarımı yapılarak domates ve salatalık üretiliyor. Yine Illinois’de 8 bin m2’lik çok katlı bir depoda balık ve yeşillik üretiliyor. Avantajları nedeniyle şehirlerdeki birçok açık hava tarım alanının yerine kapalı mekanda tarıma geçmek giderek daha fazla kabul görüyor.